Έλενα Πατήλα, Ψυχολόγος
Όχι μόνο τα ελληνόπουλα…..τα παιδιά όλων των ευρωπαϊκών χωρών. Παρακολουθούν την επικαιρότητα, τις περιπέτειες της Ευρώπης και των λαών της, τις θέσεις των ηγετών, τις εκφράσεις των ισχυρών και σκληρών τους προσώπων, τις φωνές των λαών, τα υψωμένα χέρια και τα συνθήματα, τις ειρηνικές εκκλήσεις, τον αγώνα να σωθεί η ελπίδα, το όραμα και οι ζωές των ανθρώπων….
Παρακολουθούν τις περιπέτειες της Ευρώπης με την μακρά ιστορία και τον πολιτισμό που διδάσκονται στα σχολικά τους βιβλία, την Ευρώπη των φιλοσοφικών ρευμάτων, της αναζήτησης, της τέχνης, της ελευθερίας, των ιδεών, της ισότητας των ευκαιριών, της δημοκρατίας και των επαναστάσεων…
Νιώθουν την ένταση και το φόβο, την αγωνία με τον δικό τους τρόπο, την αντίφαση και την υποκρισία αναδεικνύουν με αποστομωτικό και απόλυτο τρόπο οι ερωτήσεις τους… σκέφτονται, αναζητούν κι αυτά λύσεις, με τη δική τους σκέψη…
Υπάρχει όμως μια σημαντική κι ενδιαφέρουσα διαφορά…..δεν εγκλωβίζεται το μυαλό τους σε αδιέξοδα..…και δεν φοβούνται. Έχουν μάθει μέσα από τα παιχνίδια τους, το ένστικτό και τη φαντασία να βρίσκουν, να δοκιμάζουν και να υιοθετούν τρόπους και λύσεις, κι όταν πέσουν σηκώνονται γρήγορα και τρέχουν.
Είναι πολύ κρίσιμη η «απάντηση» της Ευρώπης στα ερωτήματα των παιδιών που νιώθουν την αλληλεγγύη των λαών, την ανάγκη κοινής πορείας και ένωσης προς το καλύτερο, την ανάγκη αλλαγής και ανάσας των λαών….
Δύσκολα μπορείς να τους εξηγήσεις τη σκληρή προσπάθεια διατήρησης μιας ισορροπίας που φαίνεται να βλάπτει τους πολλούς…
χωρίς να πληγώσεις την ελπίδα τους…
χωρίς να δηλητηριάσεις την αξία της ανθρώπινης ζωής και της προσπάθειας… χωρίς να ματαιώσεις την ανάγκη τους να «ανήκουν»…