Ο θυμός, η κούραση, η ματαίωση, ο φόβος και μετά, μαζί με αυτά η ανασφάλεια, η αγωνία, η απόρριψη, η ενοχή και μετά η αποστασιοποίηση, η επιθετικότητα, η απομόνωση, σε μία βουβή μάχη αμοιβαίας εξόντωσης, χωρίς νικητές, μόνο ηττημένους.
Έχει υφανθεί πλέον, με αόρατους, ωστόσο υπαρκτούς ιστούς, ένα πλέγμα κατανόησης και νοηματοδότησης της σχέσης, κυρίως, μέσω μιας συνεχούς και ατέρμονης προσπάθειας και αποτυχίας, ενός πόνου, αμοιβαίας απόρριψης και ανεκπλήρωτων προσδοκιών. Το ζευγάρι, πλέον, αντιλαμβάνεται αδιέξοδα τον εαυτό του με όρους πόνου, θλίψης, αποτυχίας, μοναξιάς και θυμού.
Η ανθεκτικότητα και ελαστικότητα του δεσμού συνεχώς φθίνει καθώς ένα σκληρό και συνεχώς ανατροφοδοτούμενο από το πόνο, κέλυφος, απομονώνει και κρύβει έναν πιθανά υγιή και ελαστικό πυρήνα δυνάμεων της σχέσης. Εξωτερικά του κελύφους, ερεθίσματα αλλαγής και ανακούφισης του πόνου, δεν το διαπερνούν, κυλούν σαν σταγόνες σε αδιάβροχη επιφάνεια, αδυνατώντας έτσι να αγγίξουν αναζωογονητικά το εσωτερικό της σύνδεσης των δυο ανθρώπων.
Ωστόσο, πριν από όλα αυτά, ξεκίνησε μια ιστορία δύο ανθρώπων που κάποτε συναντήθηκαν, θέλησαν να γνωρίσουν ο ένας τον άλλον και αποφάσισαν να δουλέψουν μαζί ανακαλύπτοντας παλιά δικά τους νοήματα κατανόησης του εαυτού τους και των αναγκών τους και χτίζοντας νέες κοινές γέφυρες σύνδεσής τους, με τους άλλους ανθρώπους και τον κόσμο. Αφηγήθηκαν την παλιά αλλά και την νέα, κοινή τους πλέον ιστορία, ο ένας στον άλλο και οι δυο μαζί, στη σχέση τους με τους άλλους. Μοιράστηκαν απολαυστικές εμπειρίες αυτοκατανόησης και συνύπαρξης, βρήκαν ικανοποιητικές και λειτουργικές,, για αυτούς τους δυο, ισορροπίες. Επένδυσαν, δημιουργικότητα και περιέργεια και εισέπραξαν ενθουσιασμό σύνδεσης και εκπλήρωσης.
Πιθανά, μια ανάμνηση αυτών των ποιοτήτων σύνδεσης του ζευγαριού, του αφηγήματος του ζευγαρώματος των δύο ανθρώπων, των δυο κόσμων που συναντήθηκαν δημιουργικά, απελευθέρωνε χώρο για την κατανόηση του νοιαξίματος, πίσω από το φόβο, της φροντίδας πίσω από τη κούραση, της ανάγκης για επαφή πίσω από την επιθετικότητα και της ανάγκης για αλλαγή, προσωπικό χώρο κι ελευθερία, πίσω από την απομόνωση.
Πιθανά, η ενοχή και ο αμοιβαίος πόνος θα έπαυε να είναι ο μόνος τρόπος σύνδεσης κι αλληλεπίδρασης.
Πιθανά ο δεσμός να άρχιζε να γίνεται αντιληπτός και με άλλες ποιότητες και τρόπους σύνδεσης, περισσότερο ικανοποιητικούς και προωθητικούς για τις ανάγκες των ανθρώπων.
Πιθανά, αυτή η ικανοποίηση και θετική εμπειρία σύνδεσης, επανατροφοδοτούσε θετικά τον εαυτό της, αναδεύοντας παλιές και δημιουργώντας νέες δυνάμεις εξέλιξης, των ατόμων και του δεσμού.
Άλλωστε, ο δεσμός συνεχίζει να είναι ακόμη εδώ…αρκεί να προσπαθήσουμε να τον ανα-αφηγηθούμε!
