Είναι γεγονός ότι #ΜένωνταςΣπίτι γινόμαστε μέρος της λύσης για τη θωράκιση όλων μας απέναντι στη διασπορά του Covid-19 στη κοινότητα αλλά και για τη θωράκιση του συστήματος υγείας, ώστε να παραμείνει μάχιμο και αποτελεσματικό για τη φροντίδα όσων το χρειάζονται ή θα το χρειασθούν!
Ωστόσο οι επικοινωνιακές καμπάνιες για τη προώθηση του μηνύματος ίσως να μην είναι πάντα αντιπροσωπευτικές της εμπειρίας του μέσου πολίτη και της μέσης οικογένειας. Ίσως να μην μπορούν όλες οι οικογένειες και τα μέλη τους να ταυτιστούν με τους τρόπους διαχείρισης μιας πρωτόγνωρης, καθολικής και αιφνίδιας κρίσης , όπως οι τροποι αυτοί προτάσσονται απο τα ΜΜΕ.
Η μέση οικογένεια αποτελείται από ανθρώπους, ενήλικες, έφηβους και παιδιά που μέσα σε λίγες μέρες έχουν δει την καθημερινότητα τους, την όποια κανονικότητα, την όποια βεβαιότητα, την όποια προβλεψιμότητα και αίσθηση ελέγχου και ασφάλειας, να αποδομείται.
Όλο αυτό επικυρώνεται, βιαίως αιτιολογείται και τελικά νομιμοποιείται από τον ατομικό και συλλογικό φόβο.
Το φόβο για τη ζωή των ανθρώπων, των αγαπημένων τους και μιας ολόκληρης κοινότητας. Της ανθρώπινης κοινότητας.
Ωστόσο δεν είναι εύκολο τόσο γρήγορα να αναπτυχθούν αντανακλαστικά προσαρμογής και ανθεκτικότητας από τα άτομα και τις οικογένειες. Οφείλει να προηγηθεί η ερμηνεία, η κατανόηση και η αποδοχή, από το άτομο, την οικογένεια και το ευρύτερο κοινωνικό σύστημα οτι:
- Είναι οκ να ασφυκτιούμε χάνοντας την αίσθηση της ελευθερίας, δεν το έχουμε ξανανιώσει ποτέ.
- Είναι οκ να ασφυκτιούμε χάνοντας το δικαίωμα ή την δυνατότητα ιδιωτικότητας και ιδιωτικού χώρου και χρόνου. Ειναι εξίσου δύσκολο ακόμη και μέσα στην αγαπημένη μας οικογένεια.
- Είναι οκ να ασφυκτιούμε χάνοντας εξ ολοκλήρου η εν μέρει την επαγγελματική μας δραστηριότητα και άρα μέρος της ταυτότητας μας.
- Είναι οκ να ασφυκτιούμε χάνοντας τις κοινωνικές μας επαφές και άρα μέρος της ταυτότητας μας.
- Είναι οκ να ασφυκτιούμε γιατί δεν ήταν επιλογή μας και δεν είχαμε προετοιμαστεί για όλα τα παραπάνω.
- Είναι οκ να νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να διαχειριστούμε το #ΜένουμεΣπίτι γιατί κανένας δεν μας “εκπαίδευσε” για αυτό.
Άρα εχει εξ ολοκλήρου ανατραπεί η πραγματικότητα όλων μας και αυτό δημιουργεί πίεση ατομική αλλά και πίεση και δυσφορία στις σχέσεις με τα αγαπημένα πρόσωπα. Μπορεί να χρειάζεται απλά να αποδεχθούμε όλα τα παραπάνω και να μην πιεζόμαστε και πιέζουμε τους αγαπημένους μας στη διατήρηση μιας “ανέμελης” κανονικότητας, σαν απλά τίποτα να μην έχει συμβεί.
Συμβαίνει κάτι το οποίο μοιραία προκαλεί τεράστια ατομική και συλλογική δυσφορία και πίεση!
Οι παλιοί κανόνες οικογενειακής συνύπαρξης, επικοινωνίας και λειτουργίας, δεν μπορούν να λειτουργήσουν.
Φτιάχνουμε καινούριους.
Με όποιον τρόπο μπορούμε προσπαθούμε να τους φτιάξουμε στα μέτρα μας. Κανόνες που θα χωράνε όλα τα μέλη. Κανόνες που θα εξυπηρετούν την παρούσα ανάγκη και τις ανάγκες των μελών της οικογένειας στο παρόν, στο εδώ και τώρα. Κανόνες που ταιριάζουν στην ιστορία, τις δυνάμεις αλλά και δυσλειτουργίες της δικής μας οικογένειας. Ίσως είναι τώρα η ευκαιρία!
Γινόμαστε ανθεκτικοί όταν:
- Μιλάμε για το πώς νιώθουμε και τι φοβόμαστε.
- Εκφράζουμε αυτά που μας ανακουφίζουν στην κρίσιμη αυτή φάση.
- Αναθεωρούμε και επαναξιολογούμε τις προτεραιότητες μας.
- Διεκδικούμε και σεβόμαστε την ανάγκη για ιδιωτικότητα και προσωπικό χώρο και χρόνο. Ισότιμα και για όλους , για τα παιδιά και κυρίως τους εφήβους.
- Συζητάμε και αλλάζουμε- προσαρμόζουμε τους κανόνες, τη ρουτίνα και τις τελετουργίες της οικογένειας.
- Αποδεχόμαστε τα αρνητικά συναισθήματα και την ψυχική ένταση των αγαπημένων μας και μιλάμε για τα δικά μας.
- Ζητάμε αλλά και προσφέρουμε βοήθεια, όταν και όπου χρειάζεται.
- Συλλογικοποιούμε την αγωνία μας. Σκεφτόμαστε περισσότερο το συλλογικό μας αποτύπωμα. Ενδυναμώνοντας το “εμείς” ανακουφίζουμε το “εγώ”.
